Niezła mieszanka

Jak się to pozbiera do kupy, wychodzi niezła mieszanka.
Przyznam, że mnie to przerasta. Nie wytrzymuję, nie znoszę dobrze, nie strawiam.
Kolejny raz wychodzi, że potrzebuję Cię więcej. Każda Twoja odmowa boli. Nawet jeśli racjonalnie to sobie wytłumaczę, powierzchownie oznaczam znaczkiem "ok", to gdzieś tam z tyłu głowy, pozostaje ta emocja: ból, żal, zawód.
Staram się każdą z tych rzeczy rozpatrywać osobno, choć tak długo się nie da. Skrzętnie dorzucane są do kociołka poszczególne zdarzenia, warzy się strawa nie do przełknięcia.
Po pierwsze sprawa z zaręczynami. Wiem, że to jeszcze za wcześnie, ale mimo wszytko, kiedy okazałeś tą niechęć zabolało. Pomyślałam wtedy, że może źle Cię znów widzę, że miłość jaką mnie darzysz można zobaczyć jedynie moimi oczami i tylko nimi.
A ta Alicja? Powiedział, że ją sobie podziwia, bo jest piękna, czysto platonicznie, i że nie powinnam się o to złościć, bo mimo, że jestem piękna, są piękniejsze ode mnie.
Ja to oczywiście WIEM. Rozumiem intelektem. Najpiękniejsza nie jestem. Ale powiedzieć to swojej kobiecie to zwyczajny strzał w stopę.
Mogę to opisać, jak mi się niedawno śniło, gdy walczyłam z Achillesem. Zaczęłam od piety, najpierw tnąc na pół, potem wiłam miecz i trysnęła krew. Zrobiłeś mi to samo, wyznaniem o Alicji. Z resztą nie musiałeś nic mówić, sam ton wypowiadanego przez Ciebie imienia, kiedy mi ją przedstawiałeś, powiedział mi wszytko.
Na marginesie, wcale nie uważam jej za nadzwyczaj piękną - zadbana przeciętna kobieta. Na cóż mi się to zda. Achillesa tylko w ten sposób dało się zabić, w moim śnie usiał na ziemi, opierając o coś plecy, wiedział, że zostało mu tylko powolne konanie. Zdjął przyłbicę, uwolnił długie blond włosy i kobiece lico. Był kobietą i konał, jak ja konam.